DE BESTE TIJD VOOR EEN NIEUW BEGIN IS … NU

Follow your gut

Wanneer ben je genezen van een burn-out? No idea! Zodra je in een burn-out terecht komt start een heel intens proces van werken aan jezelf en het aanvaarden dat je ziek bent. Dit proces gaat bij iedereen anders, want er bestaan geen twee dezelfde burn-outs. Naast de lichamelijke issues (vooral in de eerste maanden) zoals supersnel gewichtsverlies, overal spierpijn, moe zonder iets te doen… heb je natuurlijk ook de mentale muren waar je tegen botst. In mijn geval was het zo dat de afstand tussen wie ik echt ben en wie ik toen was zoooo groot was dat die afstand door niets nog leek overbrugt te kunnen worden. Hoe je die afstand kleiner kan maken? Een pasklaar antwoord kan ik je daar niet op geven. Wat ik je wel kan aanraden en wat voor mij een enorme eye-opener was is dat ik tijdens de loopbaanbegeleiding moest nadenken over wat ik graag deed zo rond een jaar of 10. En dat is echt een oefening die ik iedereen kan aanraden. Dit heeft me doen inzien dat ik niet goed bezig was de laatste jaren. Want dat is nog zoiets. Een burn-out komt er niet door enkele zware dagen/weken/maanden, maar door jaren in te gaan tegen wie je echt bent. Ik ben pas na 1 jaar thuis te zijn echt beginnen beseffen wie ik wel ben of toch steeds meer, want weet je dat ooit wel volledig? I don’t think so. Maar de afstand naar wie ik echt ben is tot een minimum herleid. Ik ben meer mezelf dan ooit te voor. Ik heb ook in die periode geleerd te luisteren naar mijn buikgevoel. Ik vind het echt zo confronterend hoe aanwezig mijn buikgevoel is. Ik denk dat dit er vroeger ook wel geweest zal zijn, maar dat ik er nooit echt naar geluisterd heb. En nu is het precies of ik kan niet anders dan er naar te luisteren, zo aanwezig is het. Ik kan het niet langer meer negeren hoe ik me voel bij bepaalde dingen. En zo was dat ook bij de vragen: ‘wil je terug naar je huidige job?’, ‘wat wil je nu gaan doen van werk?’, ‘wanneer kan je terug aan het werk?’… Dit zijn heel courante vragen die je te horen krijgt tijdens je ziekte en waar ik zolang naar een antwoord gezocht heb maar die ik niet vond. Tot ik luisterde naar mijn buikgevoel en alles duidelijk werd. En het klinkt nu of dit in 1, 2, 3 ging, maar na 1,5 jaar werd de beslissing pas genomen.

En dus is het nu heel erg echt. Vanaf nu ben ik ‘officieel’ fulltime mama. En wauw wat voelt dat goed! Al moet ik wel eerlijk toegeven dat ik het er soms wel moeilijk mee heb dat ik niet eerder die stap gezet heb en ik Georges zijn baby tijd niet 100% meegemaakt heb. Het voelde al zoooo hard niet ok om na 3 maanden thuis te zijn met mijn nieuwe vlam terug te gaan werken. Maar ja, er was precies geen andere manier of uitweg en ik kende toen ‘het buikgevoel’ nog niet. Dus ging ik terug aan de slag. Je volgt blindelings wat de maatschappij je voorschotelt, terwijl er ook nog zoveel andere opties en mogelijkheden waren, maar die zag ik toen niet. Nog niet.

Schuldgevoel

Ze zeggen altijd dat je er zo van moet genieten als ze klein zijn. En dat is zeker waar. En eerlijk? Ik dacht dat ik dat deed en ik ben er ook wel van overtuigd dat dat deels zo was. Maar ik ging ook voor een groot deel tegen mijn gevoel in. Wat nu heerst is een gevoel dat ik er niet echt voor hem was, eerst de tijd dat ik nog ging werken en daarna de tijd dat ik vast zat in mijn burn-out. En daar voel ik me nu nog steeds heel vaak schuldig over. Het gevoel een slechte mama te zijn heeft heel vaak de bovenhand genomen en dit kwam mijn herstel natuurlijk niet ten goede. Maar ik probeer me wel te sussen met het feit dat ik er nu wel volledig voor hem kan zijn. Dat maakt een deeltje goed, maar niet alles natuurlijk. Want ook toen ik thuis was van mijn burn-out was het schuldgevoel zo groot omdat ik niet voor Georges kon zorgen ook al was ik thuis. Dat heeft een hele tijd geduurd vooraleer ik dit kon aanvaarden. Maar het cliché werd bevestigd, je kind kan pas gelukkig zijn als jij dat enigszins ook bent.

Vasthouden aan wat echt belangrijk is

Mijn burn-out heeft mijn leven op zijn kop gezet. Het was de hel. Maar ik heb gevochten en door de nodige hulp van buitenaf: Bert, vrienden, familie, de psycholoog, loopbaanbegeleiding, medicatie… heb ik mezelf terug gevonden. En ja, ik vind het jammer dat dit is moeten gebeuren om mij dat te doen inzien. Dus als ik je een tip kan geven. Sta op tijd even stil om na te denken of je wel nog steeds jezelf bent en dat wat je doet dicht bij jezelf ligt. En ja, keuzes maken en veranderingen zijn beangstigend maar de angst om in een burn-out terecht te komen zou eerlijk waar groter moeten zijn dan dat. Ik kan mezelf niet meer vergelijken met wie ik was hiervoor. Het afgelopen jaar en half heb ik mezelf terug moeten leren kennen. Je start terug van nul. Maar wat ik nu wel kan zeggen is dat ik me in mijn keuze, om full time mama te zijn, door niets of niemand heb laten tegenhouden, zodat ik me kan vasthouden aan wat echt belangrijk is.