EYES ON THE PRICE – ALS OBSTAKELS JE PARCOURS BEPALEN

Dat ons woonproject niet van een leien dakje loopt is een understatement. Er zijn al heel wat obstakels gepasseerd en er zullen er ongetwijfeld nog volgen. En wij, wij blijven eruit leren. De grootste les tot nu toe is om het heft in eigen handen te nemen. Dat is dan ook mijn nummer 1 tip als je zelf wil gaan (ver)bouwen. En always keep your eyes on the price. Vergeet niet, nooit, jamais, waarvoor je het doet. Want onderweg zal je het je misschien wel eens afvragen, net zoals wij, waar the hell je mee bezig bent.

WAAR IS HET MISGELOPEN?

We zitten momenteel op een punt in ons project waar we nu dus echt resoluut voor onze eigen aanpak gaan. Zowel bij de architecte als bij de containerbouwers loopt er vanalles mis en nog het meest qua communicatie. We hebben te lang ons vertrouwen bij de architecte gelegd. Toen ze eind augustus offertes zijn beginnen opvragen voor onze grondwerken, zonnepannelen enzo… (wat al veel te laat was aangezien ons huis er voor de zomer moest komen en daarna in november) kwam er uit de bus dat ze niemand vonden die de grondwerken dit jaar nog gingen kunnen doen. Wat logisch is natuurlijk, want die zitten ook niet op werk te wachten. En dus gingen we zelf op zoek. Via mijn broer kwamen we bij iemand terecht die gewoon dit jaar die grondwerken nog kan doen. Zot blij zijn we natuurlijk!! Toen we dat nieuws meedeelden met de architecte hadden zij ook nog net iemand gevonden. Alleen was het prijsverschil er wel naar en was de beslissing vrij snel genomen dat we met onze grondwerker verder gaan. Dus zal dit deze maand nog gebeuren. Ik wil het natuurlijk allemaal eerst nog echt zien gebeuren, maar als het waar is, dan is dat voor ons echt een lichtpuntje in héél dit verhaal. Dat wil dan ook zeggen dat wanneer de containers klaar zijn, deze kunnen geplaatst worden.

MAAR HOE ZIT HET DAN MET DE CONTAINERS?

Ook hier is het trekken en sleuren om iets gedaan te krijgen en zelfs om een planning te krijgen. Wij zijn eind oktober gaan kijken en eigenlijk is er sindsdien nog niet heel veel meer gebeurt. We bellen regelmatig om te horen hoe het staat met de vorderingen. Laatst waren ze bezig met de ventilatie. Dus volgende week bellen we opnieuw om te horen hoe ver ze staan en sowieso gaan we in de kerstvakantie nog eens gaan kijken. Er wordt zowel van ons kant als van de architectkant gesleurd om een planning te krijgen, maar dat blijft nog onbeantwoord. Vorige week werd wel telefonisch (dus niet via e-mail…) meegedeeld dat de oplevering in februari zal zijn. Dat is dan weer 3 maanden later dan wat ze nu gezegd hadden, zonder enige uitleg of reden naar ons toe. Dat dat niet kan is ook voor ons heel erg duidelijk en vaak bezorgd ons dat ook een machteloos gevoel. Vriendelijk zijn we ook niet altijd meer, omdat ons potje geduld echt al héél erg ver onder 0 is.

EYES ON THE PRICE HOUDEN

Begin oktober moesten we uit ons huis en trokken we in, in onze stacaravan. Ervan uitgaande dat ze in november ons huis zouden leveren en we vanaf dan in ons huis zouden kunnen werken en al wat primitief wonen. Maar nu dat niet het geval is, de koude echt wel aangebroken is en het leven in de caravan niet echt meer mogelijk is hierdoor. Trokken we voor enkele dagen in bij mijn ouders. Ondertussen deed er zich een mogelijkheid voor die we uiteindelijk met beide handen gegrepen hebben, zeker omdat het nu nog eens allemaal veel langer zal duren dan gedacht. We zitten nu dus terug in een huis. Het is primitief, het is behelpen. Maar we kussen onze beide handjes voor deze mogelijkheid en zijn heel erg dankbaar voor ons tijdelijk nestje.

The story continues en hopelijk komt er dus binnenkort hier een nieuw blogbericht met een positievere boodschap. Ondertussen proberen wij echt tussen het bellen, mailen, verhuizen… onze eyes on the price te houden. Want eerlijk waar, het wordt ons niet makkelijk gemaakt.