BRIEF AAN MIJN HOOGSENSITIEF KIND #2 ·

Lieve Georges,

Wat is het toch allemaal veel voor dat kleine hoofdje van jou. Ik zou je zo graag tegen alles kunnen beschermen en al je zorgen van jou overnemen, maar dat kan ik jammer genoeg niet. Ik kan ze alleen helpen dragen en verlichten.

’s Avonds slenteren we nog even doorheen jouw dag en staan we even stil bij de leuke en minder leuke dingen die je meemaakte. Het helpt jou wel. Alleen is het voor jou moeilijker om alles verwerkt te krijgen. Je beleeft de dingen super gedetailleerd. Je ziet, ruikt, voelt en hoort alles veel intenser. En ookal praten we nog eens over jouw dag, toch merk ik nog steeds dat de uit-knop in dat mooie hoofdje van jou moeilijk te vinden is. Gedachten, gebeurtenissen, herinneringen passeren de revue. En dus heb je ook héél wat moeite om rustig in slaap te vallen. Maar ik blijf bij jou, mijn kleine man, want ik wil je geruststellen, je bijstaan en antwoorden geven als die zoek zijn. En als je dan je slaap gevonden hebt, dan glip ik stiekem weg. Dan geef ik je een kus en laat je dromen van de kleine, grote, onmogelijke, grappige, enge, leuke, verdrietige, boze, blije… dingen.

Maar weet, ver weg ben ik nooit.

Deze nacht nog hoorde ik je huilen. Ik mocht je niet aanraken en mocht ook niet weggaan. Dus ik gaf je tijd. Ik zat naast je bedje te wachten op een teken van jou dat ik je mocht vasthouden. Na enkele minuten nam je mijn hand en mocht ik je troosten. Je kwam bij ons in bed liggen. Lekker veilig tussen papa en mama. Je kroop dicht tegen me aan en je viel snel terug in slaap. Alleen voelde ik aan alles dat je niet rustig was. Je ademhaling was kort en onregelmatig. Ik hoorde je huilen in je slaap. Toen nam ik je nog wat beter vast en dat hielp. Het huilen stopte. Hoe eng of triestig je dromen ook zijn, kleine lieve man, ik zal je altijd blijven vasthouden.

Ik houd je vast in mijn hart terwijl jij je dromen droomt.